Brzydkie nogi kontra krótka, letnia sukienka.

mój czasami mnie m=obserwuje jak śpię gdy on nie może, tylko nie wiem co to ma na celu
pracować na razie nie mogę - lecę na zwolnieniu - za niecały miesiąc rehabilitacja (niestety chory kręgosłup) i tak cały czas ciągle się coś sypie...
na co dzień w czym chodzę? w ubraniu nie no muszę się odstresować i pożartować bo nie chcę kolejnej nocy przeryczeć
Najczęściej jeansy jeśli o to chodzi, ewentualnie rajstopy (kryjące) i spódniczka, o górze też mam pisać?
a kosmetyków używam różnych - coraz częściej staram się sięgać po te bardziej naturalne (z jak najmniejszą ilością chemii)
o pasję nie ciężko, bo mam, ale ich realizacja się ode mnie oddala coraz bardziej

szczerze mówiąc to założyłam bloga i myślałam, że testowanie i pisanie o czymś mnie jakoś wyrwie z tego doła, ale i to już przestaje mi sprawiać radość.
naprawdę jest tyle rzeczy, które chciała bym zrobić, ale mam na to coraz mniej siły jakbym miała wewnętrzną blokadę - ciągle tylko w domu siedzę - bez faceta się nie ruszam (niestety syndrom nawet nie wiem jak to nazwać, bo jeszcze pomyślisz, że oszukuję - jestem strasznym wstydziochem i wstydzę się wychodzić sama - przez pewien czas nawet bałam się - cały czas mam taką blokadę przed obcymi ludźmi i jak się przeprowadziłam do faceta z dala od wszystkiego co znałam to po prostu bałam się iść zakupy zrobić). Wiem, że jestem ciężkim przypadkiem - chciałabym, ale coś mnie powstrzymuje przed choćby głupim wstaniem rano z łóżka. To jest naprawdę okropne uczucie. I cieszę się, że mi nie dogryzacie, a mam wrażenie próbujecie jakoś pomóc/doradzić.
Brakuje mi kogoś kto by mnie wyciągnął z domu na głupi spacer i razem z moim facetem coraz bardziej to odczuwamy.

to faktycznie jest straszne uczucie

zazdroszczę Ci takiego motorku, ja niestety dzieci mieć nie mogę
w ogóle coraz bardziej mam wrażenie, że moje życie jest do niczego, ale z bezpłodnością u mnie to może i lepiej - nie chciałabym by moje dziecko musiało się wstydzić za mnie
poza tym mój facet i jego rodzeństwo uważa że jestem podobna do ich matki, a ta przykładem nie była i niestety oni się jej wstydzili - czasami boję się że stoczę się tak jak ona i już nic ze mnie nie będzie...
ale wiesz co jest najgorsze? że widzę problem, ale nie umiem go rozwiązać
podejrzewam, że to co przeżyłam w rodzinnym domu też ma na to wpływ - co prawda jakiejś patologii nie miałam w domu, ale nie byłam zbyt dobrze traktowana ani przez rodziców, ani przez rówieśników i myślę że przez to wszystko co złe się pogłębia - nawet w ostatniej klasie technikum chciałam ze sobą skończyć, gdyby kolega z klasy nie zareagował na moją próbę i wychowawca nie wysłał by mnie do psychologa podejrzewam że gorzej by się to skończyło

i boli jeszcze to że widzę w sobie same wady, mimo zalet ja je odtrącam i nie wierzę już w to że je mam i chyba już zaczęłam sobie wmawiać, że wszystko co złe to ja... chciałabym umieć mówić o sobie w superlatywach, ale nie potrafię - nie wierzę, e coś jest we mnie dobrego

kawa byłaby w sam raz, szkoda że daleko mieszkasz - chętnie bym się spotkała i porozmawiała

też chętnie poczytam o co dokładnie chodzi, bo nie jestem pewna czy dobrze myślę