Zdrowie psychiczne - Terapie, psycholodzy | Jak się do tego odnosisz?

Mój tata odebrał sobie życie gdy miałam 9 lat. Nie pamiętam, co się działo po tym gdy ja Go znalazłam... Mam wycięte z życia pół dnia.
Po każdym wyjściu mamy z domu pod byle pretekstem za chwilę ją wołałam, żeby sprawdzić czy w ogóle żyje. Bałam się zostawać sama w domu; a do przybudówki gdzie się tata powiesił weszłam dopiero jakieś 6 lat po tym i to nie sama, a z bratem. Miałam taką traumę, że wiem z perspektywy minionych 18 lat, że powinnam wtedy trafić do psychologa.
Później trochę było pogadanek w szkole z pedagogiem i uwierzcie: czasem łatwiej jest wygadać się do obcych niż do bliskich. Bo oni poznają z waszej strony daną historię nie będąc po części jej uczestnikiem. Więc obiektywnie na to spojrzą.

Czy to jest temat tabu? Myślę, że tak. Ludzie boją się przyznawać głośno do swoich słabości. Boją się mówić o traumach, wierzą że sami sobie poradzą z problemami.

Żyjemy w kraju, gdzie niestety usłyszysz, że jak nie masz humoru,to idź pobiegać,albo czekoladę zjedź. 😑Raczej nikt nie pyta o przyczynę,bo po co.Przesadzasz.Ja chodzę na psychoterapie od miesiąca i cieszę się, że podjęłam taką decyzję.Zawsze wychodzę z gabinetu spokojna,ale z materiałem do przemyślenia i dzięki temu wiele rzeczy sobie przemyślałam.Nie mówiłam nikomu, że chodzę,bo już słyszę te teksty, że po co ci to i jak można obcym ludziom opowiadać o prywatnych sprawach, więc stwierdziłam, że nikogo nie muszę informować.A tak cieszę się z tej decyzji.Boli mnie,tylko to, że jak mówimy o psychologu,czy psychiatrze,to ludzie źle reagują.Uważam, że w naszym kraju za mało się robi dla osób potrzebujących pomocy psychologicznej,a depresję często się lekceważy

Kilka lat temu miałam bardzo ciężki okres w życiu. Strasznie siadło mi zdrowie psychiczne, bałam się nawet wstać rano z łóżka. Próbowałam poradzić sobie sama ale nie dałam rady. Poszłam do psychologa. Miałam kilka wizyt, może z 5. I te wizyty naprawdę mi pomogły. Z psychologiem rozmawiałam o wielu rzeczach, wracałyśmy w rozmowach nawet do mojego dzieciństwa. Nauczyłam się wykonywać kilka ćwiczeń, m. in. całkowitego wyłączenia się od rzeczywistości. Z perspektywy czasu bardzo się cieszę że zdecydowalam się na te wizyty. I myślę że każdy, kto ma problem powinien się na taką wizytę zdecydować. To nic wstydliwego a zdrowie jest najważniejsze. Zarówno fizyczne jak i psychiczne.

Dla mnie nie jest to żaden temat tabu i bardzo bym chciała, żeby tak było dla każdego. Nie powinno nikogo zawstydzać i nie powinno być przez nikogo wyśmiewane. Jednak to prawda, że z niektórych stron trwa jakaś dziwna "nagonka" czy jakkolwiek to nazwać. Uważam, że nie ma się czego wstydzić, a jedynie szukać pomoc, jeśli czujemy, że rzeczywiście coś się dzieje lub nas niepokoi. Ja widzę, że może starsze pokolenie ma z tym większy problem, żeby przyznać się do problemów ze swoim zdrowiem psychicznym, ale wśród młodszych już nie - głównie w moim otoczeniu.

Sama korzystałam z terapii i myślę, że każdy powinien, żeby móc porozmawiać z kimś, kto na nasze życie i problemy spojrzy z innej perspektywy. Oczywiście to normalne, że trzeba sięgnąć do swoich lat młodości, bo często to tam zaczynają się nasze problemy, a sytuacje które dzieją się właśnie wtedy oddziałują później w dorosłym życiu. Teraz dużo mówi się też o zdrowiu psychicznym u dzieci, bo problemy coraz częściej się pojawiają i tym bardziej uważam, że nie powinno być to żadnym tematem tabu. Powinno się o tym mówić otwarcie bez żadnego negatywnego nacechowania, bo choroby to nie nasz wybór.

Chciałabym żeby chodzenie na terapię było normalnością 🙏
Sama chciałabym spróbować, ale jakoś nie mogę się zebrać 🙈

Ja niestety "przeszłam" Przez dwie takie tragedie. Najpierw tata, a 10 lat później brat przyjaciółki, który i dla mnie był jak starszy brat... Bardzo Ci współczuję, trzymaj się! 😘 czasem człowiek nie utrzyma w sobie bólu i musi się do kogoś zgłosić. To żaden wstyd! Rozumiem Cię w pełni, bo ja choć urodziłam zdrowe dziecko to też przez całą ciążę były obawy, że jednak syn może mieć duże problemy

Myślę, że świat byłby piękny, gdyby rozmawianie głośno o swoich problemach nie wiązało się z negatywnym odbiorem przez otoczenie. Ja oczywiście popieram to, że nie powinniśmy się wstydzić wizyt u specjalistów a wręcz walczyć o to aby w naszym otoczeniu stawało się to coraz bardziej "normalne", choć wiem, że to nie łatwe. Ja sama mam za sobą wydarzenie, które mocno mnie zniszczyło i walczę z tym każdego dnia. To było dwa lata temu... Szukałam taty w środku nocy w okolicznym lasku, świecąc lampką po drzewach i modląc się aby nic nie zobaczyć... Chciałam tutaj opisać całą historię i zrobiłam to, ale ją usunęłam, nie umiem o tym pisać, teraz płaczę... W tą zimę byłam na spacerze z mężem, teściami i psem w lesie (było ciemno bo zimą szybko się ciemni). Mój mąż zaczął świecić lampką po drzewach bo bał się dzikiej zwierzyny a ja się popłakałam bo wszystko wróciło. Nigdy bym nie sądziła, że taka błaha rzecz stanie się tak trudna dla dorosłej kobiety. Sama widzę, że od 2 lat jestem innym człowiekiem i czasami sama siebie mam dosyć. Wiem, że prędzej czy później i tak czeka mnie wizyta u psychologa ale zawsze są ważniejsze sprawy. Mój tata żyje i ma się dobrze, poza tym, że ma problem z alkoholem. Czasami mam taką myśl, że mój problem nie jest wystarczająco poważny aby coś z nim robić, przecież nikogo nie straciłam, żyję, pracuję, mam kochającą rodzinę... ale przychodzą dni kiedy mimo tego wszystkiego jest psychicznie ciężko.

Sama chodziłam na terapię gdy mój były chłopak zginął w wypadku. Dzięki temu o wiele szybciej stanęłam na nogi, a przy okazji rozprawiłam się z toksycznością tego związku. Trwało to około 3 miesięcy i tyle mi wystarczyło. Teraz szybciej zauważam swoje problemy, negatywny nastrój itp i wiem, w którym momencie poradzę sobie sama, a gdzie zbliża się moment że muszę poszukać pomocy. Uważam że to nic złego, rozmowa i wsparcie bezstronnej osoby naprawdę wiele daje i szczerze, to więcej osób powinno się udać na terapię dla własnego zdrowia i komfortu. Nawet nasz wątek z narzekaniem - zrzucamy z siebie jakiś problem, nawet błahy i czujemy się lepiej, to co dopiero może sprawić rozmowa ze specjalistą.

Ja od razu czułam potrzebę wygadania się i ‚męczyłam’ każdego, kto chciał mnie słuchać. Z każdą rozmową było mi coraz łatwiej, mam nadzieję że Tobie też uda się otworzyć na bliskich i porozmawiać z nimi.